Veertig dagen zonder suiker

Veertig dagen zonder suiker. Een kreet die ik al enkele malen voorbij zag komen. Verslaafd ben ik aan zoet, taartjes, bonbons, pure chocolade. Vooral net na het eten is de hang naar zoet ontembaar. Twee ons chocolade is hap-slik-weg. 's Avonds na een hele avond werken desserts opruimen is een desastreuze onderneming. Mjammie een klein puntje, mmmm nog een klein puntje en weg is een halve desserttaart.

's Ochtends koffie voor de gasten, een bonbonnetje voor hen en één voor mij. Werkelijk, het wordt steeds gekker, de neerwaartse spiraal en een oplopende weegschaal zijn mijn deel. Tsja, als ik nou niet de hele dag tussen al dat eten zat, dan was het veel makkelijker. Is dat zo? En die zak drop dan? Kwam die ook uit het eetcafé? Nee natuurlijk niet.

Veertig dagen zonder suiker. Zie je, daar komt weer zo'n advertentie voorbij. Mijn oma en mijn vader hadden diabetes, een alarmbelletje in mij zegt dat ik voorzichtig moet zijn. Veertig dagen zonder suiker, laten we het maar doen.
Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik op dag 23. Het regiem: geen suiker, rietsuiker, geen witbrood, pasta en witte rijst. Kortom producten die zijn bewerkt en te snel worden opgenomen in de spijsvertering. Wel mag ik fruit, ook gedroogd zoals vijgen en rozijnen. Ook honing en palmsuiker. Geen koekjes, sauzen uit de fles, kant-en-klare dressing, soepen uit een pakje, pizzasaus. Lucky me. Bij ons thuis wordt al goed gekookt, ik heb zelf al veel kennis van voedsel. Maar  andere deelnemers aan dit programma moeten leren koken en etiketten lezen.
In mayonaise zat toen ik kind was geen suiker. Twintig jaar later vijf gram op een liter en nu tien gram. Ook babyvoeding uit een potje bevat vaak suiker. Als je niet zelf kookt, maar veel kant-en-klaar koopt krijg je zelfs als je geen snoep en toetjes eet al een enorme berg suikersoorten binnen. Deze bewerkte producten schieten versneld je spijsvertering in, waardoor je insulinespiegel snel stijgt. Dit zorgt voor een hongergevoel of hang naar zoet. Als je daar aan toegeeft, beland je voor je het weet in een neerwaartse spiraal met als extra cadeau lusteloosheid en veel kilo's.

Hoe het gaat, vraagt de omgeving. Nu wel goed. De eerste week had ik last van rillingen, hoofdpijn, zweetaanvallen. Overal staren verleidingen me als hongerige haaien aan. De getrakteerde taart van een collega ziet er vals grijnzend uit. Nee geen mayonaise, geen ketchup op de boterham. De mannen in de keuken krijgen pakken volkoren pasta, voor de personeelsmaaltijd. Ze vergeten dit, en boos kijk ik naar een schaal Thaise noedels, die ik moedig voorbij laat gaan. Bij de groothandel zweeft mijn hand uit gewoonte boven de dropjespot en blijft onder mijn strenge blik hangen en trekt zich spijtig terug. Als verdedigingsmiddel staan op tactische plaatsen appeltjes en mandarijntjes. Per ongeluk een likje melkchocolade resulteert in een enorme aanval van hoofdpijn. Mijn lichaam reageert heftig, het zit midden in een detox-proces dat wordt verstoord. Na een dag of 10 krijg ik puistjes, opgekropt vuil wil mijn huid uit. Meeëters verdwijnen, kijk dat is mooi meegenomen. Ik kom niet meer aan, terwijl ik veel eet van de dingen die wel mogen. De volkorenproducten smaken erg lekker en je kan er minder veel van eten. Ik voel me een stuk beter en ben niet meer duizelig en hongerig.

Nieuwsgierig? Of herken je suiker ook als probleem? Op onze website www.peppelen.nl staan linkjes en info voor het programma 40 dagen zonder suiker.

Dinie van den Brenk